Muzikanten oefenen het spelen op metronomen om hun gevoel voor timing en tempo te ontwikkelen en onderhouden. Een voorbeeld hier van is een muzikant die de neiging heeft om te versnellen tijdens het spelen. Deze kan er voor kiezen om op het tempo van de metronoom te spelen en de metronoom steeds op een lagere BPM in te stellen. Zelfs muziekstukken die geen constant vast tempo benodigen zijn vaak voorzien van BPM markeringen om een algemeen tempo aan te duiden.

Tempo wordt vrijwel altijd aangegeven in beat per minute (BPM). Het tempo van een metronoom is over het algemeen instelbaar van 40 tot 208 BPM. Een andere uitdrukking voor tempo is MM (Mälzel’s Metronome).

De metronoom wordt doorgaans gebruikt voor het consistent leren spelen van tempo’s en beats en voor het oefenen van technieken zoals wisselende snelheden in een muziekstuk. Een metronoom kan ook worden gebruikt om een klik spoor op te nemen om audio-ingenieurs te helpen om audio sporen te synchroniseren.

Metronoom makers markeren vaak de snelheid instellingen voor de volgende veelvoorkomende tempo’s in BPM:

40 42 44 46 48 50 52 54 56 58 60 63 66 69 72 76 80 84 88 92 96 100 104 108 112 116 120 126 132 138 144 152 160 168 176 184 192 200 208

Gebruik van metronoom als instrument

Wellicht een van de meest bekende en directe vormen van het gebruik van de metronoom als instrument is de compositie van György Ligeti in 1962 genaamd Poème Symphonique voor 100 metronomen. Twee jaar eerder schreef Toshi Ichiyanagi het stuk Music for Electric Metronomes. Ook werden in 1911 drie metronomen op verschillende snelheden gebruikt voor de opening van de opera L’heure espagnole, geschreven door Maurice Ravel.

Het klikkende geluid van een mechanische metronoom is soms gebruikt om een zacht ritme te creëren zonder percussie te gebruiken. Een voorbeeld hiervan is het muziekstuk Distractions van Paul McCartney. In dit nummer volgt McCartney het tempo van de metronoom door een ritme te spelen op verschillende delen van zijn lichaam. Een ander voorbeeld is Farewell to Cheyenne van Ennio Morricone waarin een ritme van een mechanische metronoom te horen is waarbij het geluid opzettelijk vervormd en vertraagd is.

De video The Refusal of Time uit 2012 van William Kentridge toont 5 metronomen.